Οι πρώτες Ασφαλιστικές εμπειρίες του ΦΜ στην Ελλάδα, 1964.
Σχεδόν παράλληλα με την εμφάνιση της εγκυκλοπαίδειας Americana εμφανίστηκαν και οι Ασφάλειες Ζωής στη χώρα μας. Το καλοκαίρι του 1964, ο οδηγός του Γενικού Διευθυντή της American Life, Χίκματ Σάλμαν, με πλησίασε και μου πούλησε μια Ασφάλεια Ζωής. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι το ασφάλιστρο ήταν 3.600 δρχ. το χρόνο και ότι μόλις έκανα την ασφάλεια θα μπορούσα να πάρω… δάνειο από την Εταιρεία! Κάτι τέτοιο μου είχε πει ο οδηγός του Σάλμαν! Ήμουν τότε 21 χρόνων, δούλευα στο «Χίλτον» και παράλληλα διατηρούσα ένα γραφειάκι αντιπροσωπειών στην οδό Κολοκοτρώνη 15, στο κέντρο της Αθήνας. Εισήγαγα δέρματα από την Αγγλία ειδικά για το πλύσιμο αυτοκινήτων. Επίσης πουλούσα πετροχημικά προϊόντα της Mitsubishi, μέχρι που το εργοστάσιο της Esso Pappas, της σημερινής ΕΚΟ, στη Θεσσαλονίκη, άρχισε να παράγει πετροχημικά προϊόντα, όπως PVC και άλλα, και σταμάτησα τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Δυο τρεις μέρες αργότερα, μετά τη συμπλήρωση της αίτησης της ασφάλισής μου, πήγα στα γραφεία της American Life που βρίσκονταν στην Καραγεώργη Σερβίας 6, στο Σύνταγμα, και μπήκα σε ένα γραφείο που θύμιζε σημερινό υποκατάστημα Ασφαλειών. Σ’ ένα ιδιαίτερο γραφείο καθόταν ο Σάλμαν. Όταν τον ρώτησα αν θα μπορούσα να πάρω δάνειο μόλις παρελάμβανα το συμβόλαιο, χαμογέλασε και μου είπε:
«Βεβαίως μπορείς. Όχι μόλις πάρεις το συμβόλαιο, αλλά όταν περάσουν 5-10 χρόνια». Παρ’ όλη την απογοήτευσή μου, δεν ακύρωσα το συμβόλαιό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, το ακύρωσε η American Life!
Είχα δηλώσει ότι υπέφερα από έλκος. Κάτι που δεν ήταν αλήθεια. Τότε όλη η Ελλάδα υπέφερε από έλκος. Όποιος είχε φουσκώματα και τσιμπήματα στο στομάχι κατέληγε στη διάγνωση του έλκους από τους Έλληνες γιατρούς και στην… εγχείριση… Ήταν η πιο δημοφιλής εγχείριση της εποχής! Αργότερα, όταν εξετάσθηκα στις ΗΠΑ, δεν βρέθηκε πουθενά το έλκος παρ’ όλες τις διαγνωστικές ικανότητες των Ελλήνων γιατρών που με είχαν εξετάσει στην Αθήνα. Ευτυχώς που δεν τους άκουσα και δεν έκανα την εγχείριση! Καθώς έφευγα από το γραφείο του Σάλμαν, δίπλα του ακριβώς πρόσεξα ένα μακρόστενο γραφείο, στο οποίο καθόταν ένας ψηλός, λεπτός νεαρός με χοντρά κοκάλινα γυαλιά και ο οποίος έλεγε εκείνη τη στιγμή στη γραμματέα του… κάπως χαδιάρικα:
«Δεν μου έφερες λουλούδια σήμερα στο γραφείο μου!»
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Δημήτρη Κοντομηνά.
Τον συνάντησα για δεύτερη φορά το 1968 στην Όθωνος, στα γραφεία της «Ασπίς Πρόνοια». Έκανε μάθημα σε μια ομάδα νέων Ασφαλιστών, εξηγώντας τις παροχές των ασφαλιστηρίων και δείχνοντας ένα αμερικανικό φιλμ που μιλούσε για τα οφέλη των Ασφαλειών Ζωής. Εντυπωσιάστηκα από το πλήθος αυτών που ήταν συγκεντρωμένοι στη μικρή εκείνη αίθουσα. Ήταν οι… χρυσές μέρες της προσέλκυσης δεκάδων ατόμων με μια απλή αγγελία! Μπήκα κι εγώ στην αίθουσα. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ένας λοχαγός –υπενθυμίζουμε ότι τότε διανύαμε το δεύτερο χρόνο της χούντας- ο οποίος δήλωσε φωναχτά εκ επήκοον όλων:
«Εγώ θα πάω να ασφαλίσω τον Παπαδόπουλο!»
Έπειτα από εκείνο το πρώτο «σεμινάριο» που μας έκανε ο Κοντομηνάς, θυμάμαι ότι πήρα ενθουσιασμένος καμιά δεκαριά αιτήσεις και έφυγα τρέχοντας για να ασφαλίσω όλο τον… πληθυσμό της Αθήνας!
Την άλλη μέρα το πρωί ανέβηκα στα γραφεία με τον πρώτο υποψήφιο πελάτη, έvαv ταξιτζή του οποίου δεν θυμάμαι το όνομα. Ο Κοντομηνάς σε ένα λευκό μπλοκ έκανε την πρώτη «Οργανωμένη Παρουσίαση» που είδα για τις Ασφάλειες Ζωής.
Στην αριστερή πλευρά της σελίδας έγραφε την παροχή και το ύψος της σε δραχμές και στη δεξιά το αντίστοιχο ασφάλιστρο. Έπειτα από το κόστος της κάθε παροχής που πρόσθετε στη δεξιά πλευρά της σελίδας, ρωτούσε τον πελάτη περίπου τα εξής: «Θα σας ενδιέφερε, αν σας συμβεί κανένα ατύχημα, να έχετε και μια επιπρόσθετη κάλυψη, που θα σας έδιδε άλλες 10.000 δραχμές αποζημίωση; Το ασφάλιστρο είναι μόνο 150 δραχμές επιπλέον το χρόνο!».
Ο υποψήφιος πελάτης μου κουνούσε καταφατικά το κεφάλι του και κοίταζε προσεκτικά σαν αποσβολωμένος πότε τον Κοντομηνά και πότε το χαρτί με τα νούμερα.
Φαινόταν φανερά εντυπωσιασμένος από όλα αυτά τα χιλιάρικα με τα οποία θα ασφαλιζόταν!
Βρισκόταν κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του Κοντομηνά. Εκεί πρόσεξα για πρώτη φορά την έμφυτη γοητεία που ασκούσε στους ανθρώπους!
Ήταν η πρώτη Ασφάλεια Ζωής που πούλησα ή μάλλον μου… πούλησαν στην ασφαλιστική μου καριέρα.
Οι προκαταλήψεις του κοινού ήταν ένα άλλο ανυπέρβλητο εμπόδιο. Πέρα από τη σύγχυση που προκαλούσε η λέξη «Ασφάλειες», την οποία αρκετοί παρεξηγούσαν με τη Διεύθυνση Ασφάλειας της οδού Μπουμπουλίνας ή την Ασφάλεια του Ηλεκτρικού Ρεύματος, οι υπόλοιποι δεν πίστευαν ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και ότι υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δέχονταν να ασφαλίσουν τη ζωή τους για να ωφεληθούν άλλοι, έστω και αν επρόκειτο για τα μέλη της οικογένειάς τους!
Το ξάφνιασμα, ο τρόμος, το άγριο βλέμμα, το φτύσιμο στον κόρφο και το χτύπημα του ξύλου ήταν οι συνήθεις αντιδράσεις που αντιμετωπίζαμε ως Ασφαλιστές Ζωής όταν αρχίζαμε να μιλάμε για Ασφάλεια Ζωής την εποχή εκείνη.
Φύγε σε παρακαλώ, άνθρωπέ μου… Τι είναι αυτά που μας λες!
Οι πιο ψύχραιμοι υποψήφιοι πελάτες μας περιορίζονταν σε ένα ξεψυχισμένο, ψιθυριστό: «Όχι, ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι».
Στις δύο ή τρεις συναντήσεις που βρέθηκα με τους Ασφαλιστές εκείνο το καλοκαίρι του 1968 διαπίστωσα πως ο Κοντομηνάς επέμενε, δίδασκε, ενθάρρυνε, καθοδηγούσε τους ανθρώπους του και πουλούσε ο ίδιος!
Θα πρέπει να ξενυχτούσε συστηματικά, μεταφράζοντας τα αμερικανικά εγχειρίδια ο ίδιος, προκειμένου να αποδώσει τις έννοιες ακριβώς όπως τις είχαν γράψει οι Αμερικανοί ειδήμονες.
Οι παραδοσιακές εταιρείες που λειτουργούσαν την εποχή εκείνη στην Ελλάδα συμπεριφέρονταν λίγο πολύ ως… τραπεζίτες. Σνόμπαραν επιδεικτικά τις Ασφάλειες Ζωής και ιδίως το επάγγελμα του Ασφαλιστή Ζωής τον οποίο αποκαλούσαν Γυρολόγο και Αεριτζή!
Οι ατσαλάκωτοι Ασφαλιστές της εποχής εκείνης, που ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με Ασφάλειες Αυτοκινήτων και Πυρός, απαιτούσαν να σηκώνονται… όρθιοι οι υφιστάμενοί τους όταν έμπαιναν στην αίθουσα και είχαν προεξοφλήσει την αποτυχία του Κοντομηνά. Μερικοί τον αποκαλούσαν ανόητο. Έλεγαν και ξανάλεγαν:
«Δεν περνάνε αυτά στην Ελλάδα.»
Πού να φανταστούν οι άνθρωποι ότι το άτομο που σνόμπαραν και αποκαλούσαν ανόητο θα επηρέαζε τόσο σημαντικά τον κλάδο Ζωής στην Ελλάδα.
Έπεσαν στην περίπτωση, όπως απέδειξε η ιστορία, και σταδιακά τον αναγνώρισαν όλοι ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του κλάδου Ζωής, ο οποίoς ενώ το 2001 είχε πουλήσει την Interamerican, παρέμεινε ενεργός και επηρέαζε τα Δεδομένα της Ασφαλιστικής Αγοράς για πολλά χρόνια μετά.
Ο Κώστας Καραμανλής, πριν γίνει Πρωθυπουργός αρνιόταν να συναντήσει τον Κοντομηνά. Η στάση του αυτή ίσως να υπαγορευόταν από τις δηλώσεις του ότι δε έχει καμία σχέση εξάρτησης ή υποχρέωσης με τους διαπλεκόμενους της εποχής, παρότι που ο Δ. Κοντομηνάς στο ξεκίνημά του και μέχρι το 1980 δεν υπήρξε διαπλεκόμενος με την έννοια του ευνοούμενου από το κράτος επιχειρηματία.......
Φ Μ
Σχεδόν παράλληλα με την εμφάνιση της εγκυκλοπαίδειας Americana εμφανίστηκαν και οι Ασφάλειες Ζωής στη χώρα μας. Το καλοκαίρι του 1964, ο οδηγός του Γενικού Διευθυντή της American Life, Χίκματ Σάλμαν, με πλησίασε και μου πούλησε μια Ασφάλεια Ζωής. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι το ασφάλιστρο ήταν 3.600 δρχ. το χρόνο και ότι μόλις έκανα την ασφάλεια θα μπορούσα να πάρω… δάνειο από την Εταιρεία! Κάτι τέτοιο μου είχε πει ο οδηγός του Σάλμαν! Ήμουν τότε 21 χρόνων, δούλευα στο «Χίλτον» και παράλληλα διατηρούσα ένα γραφειάκι αντιπροσωπειών στην οδό Κολοκοτρώνη 15, στο κέντρο της Αθήνας. Εισήγαγα δέρματα από την Αγγλία ειδικά για το πλύσιμο αυτοκινήτων. Επίσης πουλούσα πετροχημικά προϊόντα της Mitsubishi, μέχρι που το εργοστάσιο της Esso Pappas, της σημερινής ΕΚΟ, στη Θεσσαλονίκη, άρχισε να παράγει πετροχημικά προϊόντα, όπως PVC και άλλα, και σταμάτησα τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Δυο τρεις μέρες αργότερα, μετά τη συμπλήρωση της αίτησης της ασφάλισής μου, πήγα στα γραφεία της American Life που βρίσκονταν στην Καραγεώργη Σερβίας 6, στο Σύνταγμα, και μπήκα σε ένα γραφείο που θύμιζε σημερινό υποκατάστημα Ασφαλειών. Σ’ ένα ιδιαίτερο γραφείο καθόταν ο Σάλμαν. Όταν τον ρώτησα αν θα μπορούσα να πάρω δάνειο μόλις παρελάμβανα το συμβόλαιο, χαμογέλασε και μου είπε:
«Βεβαίως μπορείς. Όχι μόλις πάρεις το συμβόλαιο, αλλά όταν περάσουν 5-10 χρόνια». Παρ’ όλη την απογοήτευσή μου, δεν ακύρωσα το συμβόλαιό μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, το ακύρωσε η American Life!
Είχα δηλώσει ότι υπέφερα από έλκος. Κάτι που δεν ήταν αλήθεια. Τότε όλη η Ελλάδα υπέφερε από έλκος. Όποιος είχε φουσκώματα και τσιμπήματα στο στομάχι κατέληγε στη διάγνωση του έλκους από τους Έλληνες γιατρούς και στην… εγχείριση… Ήταν η πιο δημοφιλής εγχείριση της εποχής! Αργότερα, όταν εξετάσθηκα στις ΗΠΑ, δεν βρέθηκε πουθενά το έλκος παρ’ όλες τις διαγνωστικές ικανότητες των Ελλήνων γιατρών που με είχαν εξετάσει στην Αθήνα. Ευτυχώς που δεν τους άκουσα και δεν έκανα την εγχείριση! Καθώς έφευγα από το γραφείο του Σάλμαν, δίπλα του ακριβώς πρόσεξα ένα μακρόστενο γραφείο, στο οποίο καθόταν ένας ψηλός, λεπτός νεαρός με χοντρά κοκάλινα γυαλιά και ο οποίος έλεγε εκείνη τη στιγμή στη γραμματέα του… κάπως χαδιάρικα:
«Δεν μου έφερες λουλούδια σήμερα στο γραφείο μου!»
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Δημήτρη Κοντομηνά.
Τον συνάντησα για δεύτερη φορά το 1968 στην Όθωνος, στα γραφεία της «Ασπίς Πρόνοια». Έκανε μάθημα σε μια ομάδα νέων Ασφαλιστών, εξηγώντας τις παροχές των ασφαλιστηρίων και δείχνοντας ένα αμερικανικό φιλμ που μιλούσε για τα οφέλη των Ασφαλειών Ζωής. Εντυπωσιάστηκα από το πλήθος αυτών που ήταν συγκεντρωμένοι στη μικρή εκείνη αίθουσα. Ήταν οι… χρυσές μέρες της προσέλκυσης δεκάδων ατόμων με μια απλή αγγελία! Μπήκα κι εγώ στην αίθουσα. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ένας λοχαγός –υπενθυμίζουμε ότι τότε διανύαμε το δεύτερο χρόνο της χούντας- ο οποίος δήλωσε φωναχτά εκ επήκοον όλων:
«Εγώ θα πάω να ασφαλίσω τον Παπαδόπουλο!»
Έπειτα από εκείνο το πρώτο «σεμινάριο» που μας έκανε ο Κοντομηνάς, θυμάμαι ότι πήρα ενθουσιασμένος καμιά δεκαριά αιτήσεις και έφυγα τρέχοντας για να ασφαλίσω όλο τον… πληθυσμό της Αθήνας!
Την άλλη μέρα το πρωί ανέβηκα στα γραφεία με τον πρώτο υποψήφιο πελάτη, έvαv ταξιτζή του οποίου δεν θυμάμαι το όνομα. Ο Κοντομηνάς σε ένα λευκό μπλοκ έκανε την πρώτη «Οργανωμένη Παρουσίαση» που είδα για τις Ασφάλειες Ζωής.
Στην αριστερή πλευρά της σελίδας έγραφε την παροχή και το ύψος της σε δραχμές και στη δεξιά το αντίστοιχο ασφάλιστρο. Έπειτα από το κόστος της κάθε παροχής που πρόσθετε στη δεξιά πλευρά της σελίδας, ρωτούσε τον πελάτη περίπου τα εξής: «Θα σας ενδιέφερε, αν σας συμβεί κανένα ατύχημα, να έχετε και μια επιπρόσθετη κάλυψη, που θα σας έδιδε άλλες 10.000 δραχμές αποζημίωση; Το ασφάλιστρο είναι μόνο 150 δραχμές επιπλέον το χρόνο!».
Ο υποψήφιος πελάτης μου κουνούσε καταφατικά το κεφάλι του και κοίταζε προσεκτικά σαν αποσβολωμένος πότε τον Κοντομηνά και πότε το χαρτί με τα νούμερα.
Φαινόταν φανερά εντυπωσιασμένος από όλα αυτά τα χιλιάρικα με τα οποία θα ασφαλιζόταν!
Βρισκόταν κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του Κοντομηνά. Εκεί πρόσεξα για πρώτη φορά την έμφυτη γοητεία που ασκούσε στους ανθρώπους!
Ήταν η πρώτη Ασφάλεια Ζωής που πούλησα ή μάλλον μου… πούλησαν στην ασφαλιστική μου καριέρα.
Οι προκαταλήψεις του κοινού ήταν ένα άλλο ανυπέρβλητο εμπόδιο. Πέρα από τη σύγχυση που προκαλούσε η λέξη «Ασφάλειες», την οποία αρκετοί παρεξηγούσαν με τη Διεύθυνση Ασφάλειας της οδού Μπουμπουλίνας ή την Ασφάλεια του Ηλεκτρικού Ρεύματος, οι υπόλοιποι δεν πίστευαν ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και ότι υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δέχονταν να ασφαλίσουν τη ζωή τους για να ωφεληθούν άλλοι, έστω και αν επρόκειτο για τα μέλη της οικογένειάς τους!
Το ξάφνιασμα, ο τρόμος, το άγριο βλέμμα, το φτύσιμο στον κόρφο και το χτύπημα του ξύλου ήταν οι συνήθεις αντιδράσεις που αντιμετωπίζαμε ως Ασφαλιστές Ζωής όταν αρχίζαμε να μιλάμε για Ασφάλεια Ζωής την εποχή εκείνη.
Φύγε σε παρακαλώ, άνθρωπέ μου… Τι είναι αυτά που μας λες!
Οι πιο ψύχραιμοι υποψήφιοι πελάτες μας περιορίζονταν σε ένα ξεψυχισμένο, ψιθυριστό: «Όχι, ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι».
Στις δύο ή τρεις συναντήσεις που βρέθηκα με τους Ασφαλιστές εκείνο το καλοκαίρι του 1968 διαπίστωσα πως ο Κοντομηνάς επέμενε, δίδασκε, ενθάρρυνε, καθοδηγούσε τους ανθρώπους του και πουλούσε ο ίδιος!
Θα πρέπει να ξενυχτούσε συστηματικά, μεταφράζοντας τα αμερικανικά εγχειρίδια ο ίδιος, προκειμένου να αποδώσει τις έννοιες ακριβώς όπως τις είχαν γράψει οι Αμερικανοί ειδήμονες.
Οι παραδοσιακές εταιρείες που λειτουργούσαν την εποχή εκείνη στην Ελλάδα συμπεριφέρονταν λίγο πολύ ως… τραπεζίτες. Σνόμπαραν επιδεικτικά τις Ασφάλειες Ζωής και ιδίως το επάγγελμα του Ασφαλιστή Ζωής τον οποίο αποκαλούσαν Γυρολόγο και Αεριτζή!
Οι ατσαλάκωτοι Ασφαλιστές της εποχής εκείνης, που ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με Ασφάλειες Αυτοκινήτων και Πυρός, απαιτούσαν να σηκώνονται… όρθιοι οι υφιστάμενοί τους όταν έμπαιναν στην αίθουσα και είχαν προεξοφλήσει την αποτυχία του Κοντομηνά. Μερικοί τον αποκαλούσαν ανόητο. Έλεγαν και ξανάλεγαν:
«Δεν περνάνε αυτά στην Ελλάδα.»
Πού να φανταστούν οι άνθρωποι ότι το άτομο που σνόμπαραν και αποκαλούσαν ανόητο θα επηρέαζε τόσο σημαντικά τον κλάδο Ζωής στην Ελλάδα.
Έπεσαν στην περίπτωση, όπως απέδειξε η ιστορία, και σταδιακά τον αναγνώρισαν όλοι ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του κλάδου Ζωής, ο οποίoς ενώ το 2001 είχε πουλήσει την Interamerican, παρέμεινε ενεργός και επηρέαζε τα Δεδομένα της Ασφαλιστικής Αγοράς για πολλά χρόνια μετά.
Ο Κώστας Καραμανλής, πριν γίνει Πρωθυπουργός αρνιόταν να συναντήσει τον Κοντομηνά. Η στάση του αυτή ίσως να υπαγορευόταν από τις δηλώσεις του ότι δε έχει καμία σχέση εξάρτησης ή υποχρέωσης με τους διαπλεκόμενους της εποχής, παρότι που ο Δ. Κοντομηνάς στο ξεκίνημά του και μέχρι το 1980 δεν υπήρξε διαπλεκόμενος με την έννοια του ευνοούμενου από το κράτος επιχειρηματία.......
Φ Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου