Δυστυχώς άλλη μια συνάδελφος δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Η Ντέμη Δίπλα, αναχώρησε για το μεγάλο ταξίδι.

Β Νιάρχος 

 

Γράφει:

Ευάγγελος Γ. Σπύρου,  28/7/2021 next deal

• facebook
• twitter
• linkedin

Απεβίωσαν η Ελένη Φλεριανού και ο Μάριος Βιτσεντζάτος

Έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας δύο σημαντικοί άνθρωποι, πρώην στελέχη της INTERAMERICAN, με αξιοπρόσεκτη συνεισφορά στα ασφαλιστικά δρώμενα: η Ελένη Φλεριανού και ο Μάριος Γ. Βιτσεντζάτος.

Η Ελένη προσελήφθη στην Interamerican τον Μάιο του 1977, ως γραμματέας, στην οδό Σταδίου 10, Υπ/μα Βεζυργιάννη και εν συνεχεία μετέβη στα κεντρικά, όπου προσέφερε εμπειρίες και ανθρωπιά προς συναδέλφους και πελάτες, στις Αποζημιώσεις. Έφυγε στα 71 της με σύνταξη. Ελένη, καλό ταξίδι, σ’ ευχαριστώ για όσα έκανες και για μένα.

Ο Μάριος, γεννημένος το 1930, με σταδιοδρομία στο Εμπορικό Ναυτικό, γνώσεις οικονομικές και λογιστικές, κάτοχος Ισπανικής, Ιταλικής και Αγγλικής γλώσσας, στα 34 σταδιοδρόμησε πρώτα στην ALICO (1964-1969) και ακολουθώντας τον Δημ. Κοντομηνά, μπήκε στην Interamerican το 1969, ως την συνταξιοδότησή του. «Ήταν 5 Ιουλίου του 1969, όταν ήρθε στη μεγάλη του κλάδου μας εταιρία και μαζί τότε με λίγους και εκλεκτούς άλλους συναδέλφους, με την καθοδήγηση και το όραμα του κ. Δ. Κοντομηνά, έφτιαξαν τον Γίγαντα της Ασφαλιστικής Αγοράς, την μεγάλη και σίγουρη INTERAMERICAN», έγραψε ο Βασίλης Κουμπάρος και συνέχισε: «Ήταν ένας άνθρωπος με αξίες, υπευθυνότητα και πάντα είχε έναν καλό λόγο για όλους, με ωραίο χιούμορ και ενδιαφέρον για αξιοκρατία στους συναδέλφους…».

Πολλές φορές, ο Μάριος Βιτσεντζάτος μου έβγαζε προκαταβολές για να ζήσω, στα πρώτα χρόνια της υπομονής και μιας αβέβαιης τότε καριέρας. Το ίδιο έκανε και για πολλούς συνεργάτες μου, είτε εγκρίνοντας προκαταβολές, δάνεια, είτε χρεώνοντας ασφάλιστρα απαράδοτων συμβολαίων, για να «μετρήσουν» σε παραδόσεις και διαγωνισμούς, bonus και ταξίδια! Είναι αυτά που έμειναν, τα καλά, που μετράνε στην αιωνιότητα, όταν όλα γίνονται «σκιάς ασθενέστερα» και «ονείρου απατηλότερα». Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου, αγαπητέ Μάριε.

Αιωνία η μνήμη τους!

 

 

 

 

 

Ο έπαινος του υπουργού/ in memoriam

 Ο έπαινος του υπουργού

Πρέπει να ήταν αρχές του καλοκαιριού του 1982 και το μεγαλύτερο θέμα του αστυνομικού ρεπορτάζ στις εφημερίδες ήταν ο δράκος της παραλιακής. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την δολοφονία μιας κοπέλας που είχε πρώτα βιαστεί κοντά στο κέντρο διασκέδασης «Νεράιδα», είχαν ακολουθήσει δε και άλλοι δυο ή τρεις φόνοι και καμία δεκαριά απόπειρες πάντα σε νεαρές κοπέλες στην παραλιακή χωρίς η αστυνομία,παρά την μεγάλη κινητοποίηση, να έχει καταφέρει να συλλάβει τον δράστη.

Ήταν το πιο μεγάλο θέμα για τις εφημερίδες αλλά και το πιο προσφιλές θέμα συζήτησης των Αθηναίων.

Φυσικό ήταν και στα γραφεία της ασφαλιστικής εταιρίας μεταξύ των υπαλλήλων ο δράκος της παραλίας να ήταν στο καθημερινό μενού.

Ο Αντώνης που πλησίαζε τα εξήντα πέντε, ήταν προϊστάμενος στο κλάδο ασφαλίσεων μεταφορών. Άνθρωπος sui generis όπως άλλωστε άρμοζε σε ένα επαγγελματία που ασχολιόταν με την λεγόμενη κορωνίδα των ασφαλίσεων όπως θεωρούνται οι ασφαλίσεις cargo. Ελάχιστοι άνθρωποι στην αγορά είχαν τις γνώσεις και την εμπειρία που τους επέτρεπε να σταδιοδρομήσουν σε αυτό τον τομέα που πρωτίστως ήταν διεθνοποιημένος.

Ο Αντώνης είχε ενοχληθεί πάρα πολύ από την δράση του δράκου και μετά την πρωινή καλημέρα στους συναδέλφους του, η επόμενη κουβέντα του ήταν αν υπάρχει κάποιο νέο για την σύλληψη αυτού του καθάρματος όπως χαρακτηριστικά το αποκαλούσε. Το έντονο ενδιαφέρον του Αντώνη είχε την εξήγηση του μάλλον στο πρόσωπο της μοναχοκόρης του. Το κορίτσι ήταν στην τελευταία τάξη του Λυκείου, την υπεραγαπούσε ο Αντώνης, το σπιτι τους μάλιστα ήταν κοντά στο τόπο που δρούσε ο δράκος και φαίνεται πως στο μυαλό του είχε καλλιεργήσει το σενάριο πως η κόρη του μπορεί να είναι ένα από τα θύματα του δράκου.

Δίπλα στο γραφείο του Αντώνη ήταν το γραφείο του Βασίλη προϊσταμένου του κλάδου αστικής ευθύνης και γενικών ατυχημάτων. Ο Βασίλης γερμανοτραφής, γύρω στα σαράντα, με καταγωγή από την Πάτρα του άρεσε υπερβολικά να στήνει διάφορες πλάκες που πολλές φορές υπερέβαιναν τα ανεκτά όρια.

Ο Βασίλης σε καθημερινή βάση ήταν αποδέκτης των ανησυχιών του Αντώνη για την εξέλιξη των γεγονότων της παραλιακής. Ένα πρωινό μάλιστα του ανέφερε πως πήγε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του και προσφέρθηκε να συνδράμει το έργο της αστυνομίας για την σύλληψη του καθάρματος. «Μπορώ να έλθω περιπολία μαζί σας» τους είπα . Με προσποιητό ενδιαφέρον τον ρωτά ο Βασίλης: « το δέχθηκαν ;» «Όχι αλλά επέμενα και τελικά κράτησαν τα στοιχεία μου και μου είπαν πως αν θέλουν βοήθεια θα με φωνάξουν»

Το επόμενο Σαββατοκύριακο ο δράκος ξαναχτύπησε αλλά είχε αλλάξει στέκι. Είχε μετακομίσει στα βόρεια προάστια ευτυχώς το θύμα του, μια νεαρή δέκα έξι χρόνων, κατάφερε και ξέφυγε την τελευταία στιγμή.

Ο Αντώνης την Δευτέρα το πρωί έξαλλος για την ανεπάρκεια της αστυνομίας στο γραφείο του Βασίλη να φωνάζει και να ωρύεται. «Βασίλη σήμερα θα ξαναπάω στην αστυνομία και θα επιμείνω να με πάρουν εθελοντή στην καταδίωξη του κτήνους, μήπως θέλεις να έλθεις και συ;» Ο Βασίλης τεχνηέντως το αρνήθηκε χωρίς όμως να αποτρέψει τον Αντώνη να πάει στην Αστυνομία.

Την επόμενη βδομάδα ο Βασίλης τηλεφωνεί στον Αντώνη και με αλλοιωμένη φωνή του συστήνεται ως γραμματέας του υπουργού Δημόσιας τάξεως του Γιάννη Σκουλαρίκη και του ανακοινώνει πως ο υπουργός πληροφορήθηκε ότι προσφέρθηκε να βοηθήσει στην σύλληψη του δράκου. Εντυπωσιάστηκε από την πράξη του και θέλει να τον γνωρίσει, να τον ευχαριστήσει και να του αποδώσει ένα έπαινο για την συγκεκριμένη πρωτοβουλία την οποία θεωρεί πατριωτική. “Μακάρι και άλλοι πολίτες να λειτουργούν όπως εσύ κύριε Αντώνη” συνεχίζει με άνεση ο Βασίλης να το παίζει γραμματέας. “Σε παρακαλεί ο υπουργός αύριο δώδεκα και μισή να είστε εδώ,στο υπουργείο, θα σας περιμένει ο υπουργός” ήταν τα τελευταία λόγια του Βασίλη που υποδυόταν άριστα τον ιδιαίτερο του υπουργού .

Δεν πρόλαβε να κλείσει το τηλέφωνο και ορμά στο γραφείο του ο Αντώνης πανευτυχής.

«Βασίλη με φώναξε ο υπουργός! αύριο το μεσημέρι θα πάω στο γραφείο του!»

Ο Βασίλης κάνοντας τον αδιάφορο : «ποιος υπουργός; τι είναι αυτά που λες;»

Ο Αντώνης μες τη χαρά άρχισε να επαναλαμβάνει όλη την στιχομυθία με τον υποτιθέμενο γραμματέα και ο Βασίλης μειδιώντας κάτω από το παχύ μουστάκι του να του επαναλαμβάνει:”μπράβο Αντώνη, μπράβο Αντώνη!”

Την επόμενη μέρα γύρω στη μια και μισή ο Αντώνης βλοσυρός διασχίζει σχεδόν τρέχοντας την μεγάλη αίθουσα και ορμά στο γραφείο του Βασίλη ορυώμενος:

Πατρινέ θα σε σκοτώσω με ρεζίλεψες …

(Από χθες ο Βασίλης ξανάσμιξε με τον Αντώνη και τώρα τις πλάκες εκεί πάνω θα τις κάνει μάλλον ο Αντώνης ως παλιότερος και γνώστης των εκεί κρατούντων ….

Αιώνια η μνήμη τους).

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο (υπό έκδοση) : “εμπειριών το ανάγνωσμα” του Κ. Μ.